Daar gaan we dan! Na al die maanden weer terug naar het groene zonnige en regenachtige Nederland. Ik voelde me wel enigszins schuldig tegenover mijn vrienden dat ik niet hoefde te huilen bij het afscheid. Natuurlijk ga ik vrienden missen, maar ik was ontzettend blij dat ik eindelijk weer naar huis mocht. Deze foto's zijn op het vliegveld en zijn de laatste foto's van mijn tijd in India. Ik wil graag nog een keer terug om vrienden op te zoeken, maar niet meer zo lang. Bij thuiskomst stond Thijs daar op mij te wachten :) Samen gelijk maar weer een patatje majo en biefstukje gegeten op het vliegveld. Westmalle smaakte nog nooit zo goed.

Omdat na 5 maanden alle bizarre Indiase straatkiekjes voor mij normaal zijn geworden, heb ik op de laatste dag ook veel foto's gemaakt van deze bizarre straatkiekjes. Op de eerste foto is de hoofdweg te zien naast mijn college waar mensen aan de weg werken. Alles wordt er met de hand uitgehakt en op het hoofd verplaatst. Terwijl de ouders/ familie aan het werk is, wordt er een doek aan de dichtsbijzijnde boom gehangen als hangmat, waar hun kind(eren) in liggen te dutten; te zien op foto 2. Op foto 3 is een tent-huisje te zien. Deze is gebouwd door de bewoners boven op een vuilnisberg. Op deze bult staan ongeveer 25 tenten, waarin gezinnen met kinderen leven. Voelt toch vreemd als je er langs loopt, toch lijken de kinderen altijd vrolijk. Op de laatste foto is te zien hoe motorrijders gemiddeld hun motor volpakken. Op deze manier rijden ze rustig naar de andere kant van de stad. Gekkenhuis zou je zeggen, maar dit is dus de normale gang van zaken.

Na 5 maanden heb ik toch zeker wel zin om weer naar huis te gaan! Omdat de meeste dingen op straat wel als normaal voelen na zo'n lange tijd, heb ik op de laatste dag een rondje gelopen langs alle bekende plekjes. Op de eerste foto is een soort alles-winkeltje te zien. Hier verkopen ze alle denkbare schoolspullen en nog meer. Van onbruikbare meuk tot "Indiase" goede kwaliteit schildersgereedschappen. Hier kwam ik vaak onbelangrijke dingetjes kopen, of gewoon ff babbelen met mensen die daar ook om die reden vaak kwamen. De mensen op de foto werken daar. Op de tweede foto is IceTreatCafé te zien. Hier heb ik vooral de eerste drie maanden gegeten, toen ik de hoeveelheid zout en kruiden nog kon binnen houden. Op de derde foto is een klein winkeltje te zien waar ze lekkere chai (thee) en koffie verkochten. Hier was ik regelmatig te vinden. Links op foto is Rakesh te zien, een van de vrienden uit mijn klas. Links op de foto is gewoon een random persoon die een banaan komt eten. Op de laatste foto is de slager te zien. Ongeveer 3 keer per week aten we met de vriendengroep samen bij Rakesh' huis. De beste kip ooit geproefd! Bij deze slager kon je dus een lekker kippetje uitkiezen uit het hokje, die vervolgens in mootjes wordt gehakt. Deze slager was zo blij dat ik met mijn camera kwam binnen wandelen, dat hij meteen een kip vastpakte en een foto eiste. Hoewel ik nooit heb willen kijken hoe hij onze kip bereiden, heb ik heel erg genoten van de malse kippetjes.

De week van mijn vertrek uit India waren afstudeerprojecten uitgestald. Deze afstudeerders hebben er nu 4 jaar op zitten, en laten het resultaat zien van hun project. Zij hebben van hun afstudeerbedrijf een opdracht gekregen om een collectie te maken binnen 5 maanden, met een bepaald thema. De producten verschillen per bedrijf en dus per afstudeerder. Omdat ik maar 5 maanden van deze opleiding en activiteiten heb gezien, was het erg leuk om te zien waartoe deze studenten in staat zijn na een 4-jarige studie.

Hoppa met z'n 6en achter elkaar aan kachelen op uit elkaar vallende scootertjes om 5 uur 'sochtends, onderweg naar TK falls. Prachtig gebied met veel groen (échte groen, dus niet van dat zanderige stofgroen) en veel rotsen. Op de tweede foto is een Mangoboom te zien. Duurde niet lang voordat we er allemaal in zaten, duurde wel lang totdat iedereen er weer uit was. De mango's werden uit de boom geplult en opgegeten, hoe vers wil je het hebben?! Ikzelf houd niet zo van deze mango's, ze zijn erg bitter en zuur. Op de laatste foto staan ik en pragya in een rotsdal waar de waterval in uitkwam.

Na 3 maanden kan ik dan eindelijk alles laten zien in plaats van telefonisch proberen te vertellen. Ik heb mam Indiaas eten laten proeven zoals het vers uit de keuken komt. Waar bij mij de vlammen uit mijn mond komen, eet mama er rustig nog een. Niks te scherp. Op de tweede foto is te zien hoe we ons door de drukte proppen in Chickpet. Dit zijn drukke winkelstraatjes waar je traditionele kleding tegenkomt als sarees, kurtas en andere mooie dingen. Op deze foto ook te zien hoe de te verkopen kleding niet in de winkels hangt -daar is namelijk geen plek voor- maar aan het gebouw zelf omhoog wordt gestald. Leuk verschil met Nederland, als je de winkel niet groot genoeg hebt hoeft je niet te verhuizen, je moet gewoon zorgen dat je pand hoog genoeg is. Op de derde foto zijn we in Lalbach: botanical garden in Bangalore. Hier zit een aap in de boom te genieten van de cola die hij van mij heeft gejat. Toppunt van de dag: de aap draaide met al zijn geduld de dop van de fles, wat er erg leuk uit zag, en beet vervolgens een gat in de onderkant van de fles om er uit te kunnen drinken.. Op de vierde foto zijn wij te zien met shail (meisje links) en rakesh (jongen rechts) in het hotel-restaurant. Al bij al een geslaagde week met veel activiteiten en humor. Die laatste twee maandjes moeten ook nog wel lukken..

Voor de laatste paar weken hebben we de opdracht gekregen een eigen product te maken (foto's komen als die af is). Hoe vet is het dan om je eigen naam er op te printen d.m.v screenprinten?! Nouja.. ik heet geen VaraHilde; mijn naam is daar van afgeleid. Op de eerste foto is te zien hoe een lapje nylon met luchtdruk over een houten raamconstructie wordt getrokken tot deze strakgespannen staat. Dit is je screen. Vervolgens -tweede foto- wordt daar een blauwe fotosynthetische coating overheen gesmeerd. Op de derde foto ligt dit raamwerk (met daar boven op mijn ontwerp) onder een felle lamp. Als die lamp aan had gestaan was het beter te zien op de foto ;). De lichtstralen zorgen voor uitharding van de blauwe coating. Omdat mijn ontworpen letters zwart zijn en geen licht doorlaten, zal op deze plekken de coating niet uitharden. Na grondig afspoelen is mijn ontwerp duidelijk zichtbaar in het screen. Het koste mij -maar vooral mijn docent- enige moeite; maar dan heb je ook wat 😊 Ik doe graag dingen andersom.. ik maak eerst het screen om uiteindelijk te kunnen printen, in plaats van eerst het product die geprint moet worden. Het gedrukte resultaat op mijn product komt dus nog..

Bij blockprinting wordt er gebruik gemaakt van – de naam zegt het al- een blok. Dit blok kan gemaakt zijn van verschillende materialen maar hier gebruiken ze vooral hout. Een blok hout wordt zó uitgesneden, dat het ongesneden deel van het hout (figuurtje hoger dan het uitgesneden deel) zichtbaar is tijdens het drukken. Omdat we niet met de hele klas dezelfde resultaten wilde behalen, heb ik mijn eigen blokken gemaakt met klei. Leuke ervaring maar echt strakke prints worden het niet. Op de laatste foto is het resultaat te zien van blokprinten met metallic kleuren. De blokken die hiervoor zijn gebruikt zijn uit hout gekerfd door lokale vakmensen.

De volgende afbeeldingen laten Patchwork zien. Patchwork is niks anders dan losse lapjes aan elkaar stikken, zonder basisdoek. Omdat we niet in Nederland zijn maar in India, is alles met de hand vast gestikt. Voor het eerst ervaren hoe werken tot 6:30 in de ochtend aanvoelt; niet chill.. maar ‘Willen is kunnen’. Blij met het eindresultaat.

Toevallig viel Holi- Het meest bekende poederfeest uit India- in dezelfde week als dat Thijs in India was. Natuurlijk hebben we dit dus ook gevierd. Het was leuk om te zien dat medestudenten op straat dansen terwijl ze elkaar met poeder besmeuren. Zo snel als dat je onder de poeder zit, zo snel gaat het er dus niet af..

Na twee maanden kon ik eindelijk Thijs alles laten zien in India. We hebben samen veel dingen gezien en gedaan. Op de eerste foto is een tijger te zien die we gespot hebben in het Baranghatta National Park. Hier leven dieren nog in hun natuurlijke leefomgeving zonder dat de mens daar aan te pas komt. Erg bijzonder om na zoveel maanden afval en zand een prachtig park te zien met wilde dieren. Ook zijn we naar de hogenakker watervallen geweest. Hier hebben we rondgedobberd in een bootje gemaakt van riet, blauw bouwzeil en pek (althans daar leek het op). Het was heerlijk om na al die warmte met het bootje onder de waterval door te varen. Op dit soort plekken hadden wij voor een paar uur even het idee dat we niet in India waren. De natuur als rotswanden, (semi-) schoon water en watervallen, zijn niet te vergelijken met de steden. Ook zijn we samen naar Nandihills gegaan. Deze bergachtige omgeving staat bekend om zijn mooie zonsopgang. Hiervoor moesten we dan ook om 3 uur 's nachts ons bed uit. Na een lange tocht met de taxi kwamen we op tijd aan om de zonsopgang te bekijken. Niks was overdreven; het was ontzettend mooi.

Bij design van textiel horen natuurlijk ook printjes. Omdat ik qua textiel meer een technische achtergrond heb, vind ik het nog erg moeilijk om in printjes en patronen te denken. Maar.. oefening baart kunst; te zien op de foto’s. Deze prints heb ik gemaakt met verschillende designprogramma’s van NedGraphics (jaja, een Nederlands bedrijf!), wat hier veel wordt gebruikt. Het is de bedoeling om met deze prints later een collectie te ontwerpen met ditzelfde programma. Misschien binnenkort een foto van het eindresultaat

Spectrum; een jaarlijks festival georganiseerd door de studenten van NIFT. Tijdens dit festival mag iedereen laten zien waar hij of zij goed in is/ plezier in heeft. Zo heb ik meegedaan aan een flashmop (iets met dansen). Hier heb ik alleen geen foto’s van. Wel van de fashionshow die ook plaats vond tijdens dit festival. Hieraan deden ook mijn klasgenoten mee; die hadden gevraagd of ik wilde helpen. Hierbij zouden ze mij verschillende technieken leren die in de kleding terug te zien is, zoals; Blokprinten, Tie&dye en verschillende technieken om de kleding (allemaal met de hand) vast te stikken. Het was erg leuk om deze technieken te leren en mee te helpen in een Fashionshow als deze.

Mijn eerste, maar zeker niet mijn laatste, keer kliederen met poeder. 10 Februari 2018 deed ik mee aan een colorrun in Bangalore. Het is de bedoeling dat je bij dit festival 5 kilometer hardloopt/ rent; en onderweg wordt bekogeld met felgekleurde poeder. Uiteraard hebben ik en mijn vrienden het anders aangepakt. We hebben 5 kilometer gesjokt en bij elk poederstation elkaars gezicht besmeurt en de ogen vol gegooid. Hierbij was het hoogtepunt dat er flesjes water werden uitgedeeld, erg prettig onder een zon van 30 graden.

Voordat er kan worden ingekleurd met geel, moet de stof helemaal droog zijn. Als dit niet het geval is, heb je kans dat de kleuren in elkaar overlopen omdat deze natuurlijke kleurstoffen heel waterig zijn. De kleurstof geel wordt gemaakt van de Myrobalan bloem. De blauwe kleurstof wordt gemaakt van een natuurlijke bron die we allemaal wel kennen; Indigo, ook wel spijkerbroekenblauw genoemd. Omdat Indigo van nature niet oplosbaar is, moet deze eerst worden gereduceerd. Vervolgens zal het katoen de kleurstof opnemen, waarna dit oxideert zodra het in contact komt met zuurstof. Op de derde foto is het eindresultaat te zien na twee middagen "pennen". Tussen het drukken en drogen door was er even tijd om random foto's te maken. Duidelijk zichtbaar is het lengteverschil tussen mijn klasgenoot uit India, en ik. :)

Kalamkari; "Kalam" (betekend pen) "Kari" (betekend vakmanschap). Bij deze druktechniek wordt er met de hand gedrukt op een katoenen doek (uiteraard op een "Khadi"= handgeweven doek). Bij Kalamkari wordt er alleen gebruik gemaakt van natuurlijke bronnen en handtechnieken. Dit houdt in dat ook de kleurstoffen natuurlijk zijn. Op de eerste afbeelding is de leermeester te zien die nog elke dag Kalamkari druktechnieken toepast voor de Kurti markt. Het zwarte lijnwerk wordt gemaakt met Jaggary; een soort suiker in India. Daarbij bevat de vloeistof voor zwart kleine ijzerdeeltjes die oxideren wanneer dit in contact komt met zuurstof. Dit houdt in dat het lijnwerk eerst doorzichtig lijkt, en na verloop van tijd langzaam in zwart veranderd. Na de outline van mijn ontwerp, wordt er ingekleurd met rood. Nu denk je: Ik zie toch echt geel op de derde foto.. dat klopt. De vloeistof waarmee wordt gedrukt is geel en bevat Alizerin (wortels van een "Madder" plant; ook wel Manjista genoemd). Wanneer de Alizerin in contact komt met aluminium sulfiet in kokend water, veranderd de kleur van geel naar diep rood; te zien op de laatste foto. In de volgende post laat ik meer zien over de rest van de kleuren.

Op dit moment leer ik tijdens de opleiding veel over oppervlakte technieken. Dit wil zeggen dat ik leer om met verschillende tools en trucjes een schilderij maak, zonder klakkeloos met de kwast heen en weer te zwiepen. De volgende schilderijen zijn gebaseerd op een woord en gemaakt met onder anderen; scheerschuim, suiker, tape en verschillende trucjes om te verven. Het eerste schilderij is gebaseerd op het woord 'Bonding' en het tweede schilderij op het woord 'Connection'.

Opvallend was dat op deze beurs ook een afstudeerproject gepresenteerd werd. Deze artikelen zijn gemaakt door studenten van NIFT bengaluru. Natuurlijk was ik wel nieuwsgierig naar wat studenten nou precies kunnen na 4 jaar gestudeerd te hebben aan NIFT. Op de eerste en tweede foto zijn Kurtas te zien die is gemaakt van linnen. Op de derde foto wordt een dekbedovertrek gepresenteerd die is geverfd via Tie&Die. Dit is een verftechniek waarbij een lap textiel volgens een bepaalde manier wordt opgevouwen of vervrommeld, ingebonden met elastieken en vervolgens in een verbad wordt gelegd. Ook dit wordt vaak in India nog met de hand gemaakt.

De volgende foto’s zijn ook genomen op de textielbeurs Khadi Utsav in Bengaluru. Deze foto’s laten meer zien van de typische indiase textiel. De kleding in India die met de hand worden geweven worden ‘Khadi’ genoemd. Op de eerste foto is een saree te zien. Dit is een omslagdoek die veel wordt gedragen door vooral getrouwde vrouwen. Deze saree kan worden gedragen door een bruid tijdens het geven van haar ‘Ja’woord. Huwelijkssarees zijn vaak geweven met roze garens, waarbij goudkleurige garens zijn meegeweven of geborduurd. Door de goudkleurige garens op glanzend roze, kan de bruid haar toekomstige schoonouders bewijzen dat ze uit een financieel stabiele situatie komt, en haar gezondheid welgesteld is. Op de tweede foto zijn katoenen stoffen bedrukt volgens een manier die ‘Batik’ genoemd wordt. Hierbij wordt gebruik gemaakt van wax om het effect van ‘scheurtjes’ in de print te verkrijgen. Deze manier van drukken wordt nog heel veel gebruikt in India en volledig met de hand gedaan. Op de derde foto zijn ‘Kurti’s’ te zien. Dit zijn halflange jurken die gedragen worden door vrouwen van alle leeftijden. Deze jurken zijn gemaakt van katoen wat het fijnst draagt tijdens de warme winterdagen ;). Deze foto geeft de gemiddelde hoeveelheid kleur weer die hier in India op straat te zien is. Nederlanders lopen er maar somber bij vergeleken met de mensen hier. Op de laatste foto is een ‘Ikat’ kurti te zien. Ikat houdt in dat de kettingdraden vóór het weven zijn geverfd of bedrukt, waarna de uni-gekleurde inslagdraden er doorheen zijn geweven. Deze manier van verven of bedrukken wordt heel veel gebruikt in India; en vooral in Kurti’s.

In India zijn diverse 'Crafts' werkzaam. Dit zijn groepen met vakmensen die textiel nog met de hand weven, verven en verwerken tot kleding. Omdat ook in India de textielsector steeds verder geautomatiseerd wordt, worden het aantal crafts minder. NIFT wil graag deze crafts stimuleren om hun kennis over te dragen aan de volgende generatie, zodat deze handarbeid zal blijven bestaan in India. Hiervoor zijn we als klas op pad gestuurd naar een soort textielbeurs genaamd: Khadi Utsav in het freedompark in Bengaluru. Textiel dat hier werd verkocht is allemaal met de hand geweven en verwerkt. Bij de ingang van deze beurs waren arbeiders te zien die de producten op dat moment maakten. Het was bijzonder om te zien hoe de man op de eerste foto de weefmachine bediend als een soort fiets, ik realiseerde me dat op deze manier het maken van kleren is begonnen. Terwijl ik over de beurs liep werd er vaak naar mij geroepen dat ik een foto moest maken. De marktkoopmannen vonden het maar al te interessant om met hun producten en hun trots op de foto te worden gezet door een blanke griet. In Nederland zul je op markten mensen tegenkomen die hun longen uit hun lijf schreeuwen om hun sjaaltje te verkopen. Hier in India zijn deze mensen vooral erg opdringerig, maar wel vol van passie. Achter elke lap textiel of sjaal zit een verhaal, die ze maar al te graag met je delen.

In Nederland kom je (gelukkig) niet veel armoede tegen wanneer je doodnormaal je boodschappen gaat doen. In India is dit helaas wel zo. Sommige mensen wonen in een schuurtje van steen van ongeveer 6m2 maar er zijn ook mensen die moeten leven onder een blauw zeil, omgevormd tot tipi-tent. Deze tenten staan niet in kampen of afgelegen gebieden zoals ik van tevoren had gedacht. Deze mensen hebben hun eigen tent gemaakt op het midden van de stoep, wat best confronterend is als je met je gevulde boodschappentas voorbij komt lopen.

In India kom je heel veel straatverkoop tegen. Behalve dat het een kleurrijk plaatje oplevert, is het ook interessant is om te zien hoe deze verkopers zich verplaatsen met hun koopwaar.

Zo normaal als het is om in Nederland een helm te dragen op een scooter waar maximaal 2 personen op zitten, zo normaal is het in India om geen helm te dragen op een scooter waar gemiddeld 4 personen op zitten. En dan wel gewoon met 50 kilometer per uur door de bochten jagen! Op de tweede foto is te zien hoe het verkeer in India ongeveer is geregeld. Geen strepen op de weg dus; als je een plekje ziet druk je daar gauw je tuktuk tussen. Als je goed kijk zie je zelfs op de linker rijbaan (voor de lezer rechts) een tuktuk rijden die straal tegen het verkeer in rijdt. Er was geen plek meer op de goede baan.. heel normaal. In Nederland raakt de dienstregeling in paniek zodra er een spiegel van de passagiersbus is gereden, op de derde foto is te zien dat de dienstregeling in India zich niet zo druk maakt om een kapot spiegeltje of iets dergelijks. Zodra de bus nog rijdt, gaan we gewoon door.

Bij het woord 'India' denken de meeste mensen meteen aan heilige koeien, kleurrijke jurken en tuktuk's (auto riksja's). Toch vreemd om dit op straat te zien. Tuktuk's slalommen met 50 km/uur tussen de auto's en vrachtwagens door. Het verkeer is een totale chaos, totdat er een koe oversteekt; dan staat ineens iedereen stil. Deze koeien zijn overigens niet zwart-wit gevlekt zoals in Nederland, maar broodmager en net zo zandkleurig als de straten in India; bijzonder om te zien. De kleurrijke jurken (sarees genoemd) kan gedragen worden door iedereen, maar worden vooral gedragen door volwassen vrouwen die getrouwd zijn.

De eerste colleges van dit semester hebben het thema Surface-Design. Hierbij heb ik geëxperimenteerd met de oppervlakte structuur van fruit en groenten. Op de eerste foto is te zien welk effect ontstaat bij het stempelen met verf op een halve sinaasappel. Op de tweede foto is het effect te zien met 1/4 Sinaasappel en 1/4 broccoli-stam. De derde foto laat zien hoe je met een brandende kaars het 'Smokey-effect' krijgt. Op de vierde foto is gebruik gemaakt van afval, een draaidop, om te stempelen. De bedoeling van het stempelen met fruit, groenten en afval is om een beter idee te krijgen van de (be)drukmethode 'Blockprint'. Dit is een handmatige manier van textiel bestempelen wat in India nog een van de meest voorkomende manieren is om textiel te bedrukken.

Vergeleken met de andere meiden in het verblijf, had ik een grote kamer (voor mezelf ipv. te moeten delen met 3 anderen). De eerste dagen moetst ik erg wennen aan de dikte en hardheid van het matras, aan de koude douche, het gebrek aan de tv en aan het getoeter van de tuktuks. In Nederland is het zo slecht nog niet als de douche 1 seconde koud is omdat pa en moe staan af te wassen. Gelukkig kan ik in alle rust bijkomen van de ijskoude douche zodra ik op mijn krakmikkige stoeltje op mijn balkonnetje (op de begaande grond) ga zitten, en geniet van het ochtendzonnetje van 18 graden. Daarbij houd ik aan het einde van de dag een paar uur over omdat ik geen tijd kan besteden aan urenlang getuur naar een tv-scherm.

Bovenstaande foto's geven de universiteit weer waar ik gedurende mijn reis verblijf. Aan de buitenkant deed de campus mij denken aan een luxe vakantiebestemming. Voor een stad als Bangalore is de campus uitzonderlijk netjes bijgehouden wat betreft groengroei.